Inspiratie is een raar iets. De ene keer begin ik met schrijven, en vloeien de woorden als inkt uit mijn pen. De andere keer zit ik vol met zinnen, maar is er geen geheel van te maken. Vaak heb ik het gevoel te móeten schrijven, maar de drang eindigt meestal in een hopeloze wirwar van woorden en zinnen. Een onderwerp moet zich dan ook als vanzelf aandienen om een leuk stukje tekst als resultaat te hebben, anders gaat het creeëren van zo'n literair wondertje veel pijn en moeite kosten. En daar zit de laatste 2 weken het probleem: Geen onderwerp! Ook al razen er orkanen langs de amerikaanse kust (Vooral Jeanne is erg leuk; elke keer als ik het journaal aanzet, roepen de journalisten weer een andere naam voor hetzelfde fenomeen: Jean, Sjan, zelfs Jèhne is al voorbij gekomen. Inmiddels lijken er al 40 verschillende orkanen de amerikanen te hebben getergd), vliegt de ene naar de andere politiewagen in de fik, en begon prinsjesdag een halve week te vroeg: het lukt me niet om er iets leuks over te schrijven. Inmiddels heb ik wel geleerd me daar niet druk om te moeten maken, desnoods schrijf je gewoon een stukje over geen stukjes kunnen schrijven!