Dat is het aantal dollars wat de oorlog in Irak amerika op het moment van schrijven gekost heeft. Een bizar getal, wat ik met mijn nietige hersentjes niet kan bevatten, helemaal niet als ik me bedenk wat er allemaal nog meer met dat geld gedaan had kunnen worden, maar waar nooit zulke bedragen voor vrijgemaakt worden. En dat allemaal voor de War on Terror. Een oorlog die amerika nooit zal gaan winnen, omdat de tegenstander niet in één Osama of één Saddam te vangen valt. Maar dat is wel de publieke opinie. Osama Bin Laden heeft op een zwarte dag in september zoveel emotie losgemaakt bij de amerikanen, dat hij, en nog een paar handjes vol andere mannen, diegene zijn die gestraft moeten worden. Echter beseft amerika dat hun vijand geen mensen zijn, maar een gevoel. Een gevoel wat me -als ik een beetje eerlijk naar mezelf ben- steeds vaker bekruipt. Een gevoel van aversie naar de manier waarop amerika in de wereld staat. Hoe Europa geld blijft pompen in een bodemloze put, om de zieke wereldeconomie vooral maar levend te houden. Als amerika valt, vallen we allemaal. Wat overigens erg mooi past in de nieuwe American Dream, "If you're not with us, you're against us" (iemand opgevallen dat er 2x US in 1 zin staat?). Deze amerikaanse droom beangstigt me erg. Deze droom laat namelijk geen enkele ruimte voor kritiek, wat Amerika niets anders maakt dan een vorm van dictatuur. Maar goed: Wij blanke westerlingen doen nou eenmaal graag wat anderen ons vertellen.