Er was eens een -laten we voor het gemak zeggen- man uit eindhoven, en die was boos. Boos op de hele wereld, want ZIJN held, Theo van Gogh, was het zwijgen opgelegd. Hij was al jarenlang een trouwe lezer van zijn collums, vaste bezoeker van zijn website, had alle films van zijn god op DVD, en had zelfs een intensieve mailrelatie met Theo, waarin hij al zijn frustraties die niet geaccepteerd werden door zijn omgeving, onder woorden durfde te brengen, en waarbij hij in zijn Theo altijd een luisterend oor kon vinden. Zijn ideeën waren namelijk anders dan die van zijn omgeving: hij vond het angstig om te zien hoe de buurt geterroriseert werd door een kleine groep marokanen, die er voor zorgde dat zijn buurvrouw van 70 niet meer over straat durfde. Toen hij er laatst iets over durfde te zeggen, werd hij voor Homo uitgemaakt, en als hij ergens niet tegen kan, is het wel voor Homo uitgemaakt worden! Hij was helemaal geen vieze flikker! En hij wist zeker dat die kutmarokanen vorige week een strijker in zijn brievenbus hadden gestopt. Dinsdag werd, uit het niets, dit o zo grote deel van zijn leven, hem hardhandig ontnomen. Een vuige islamiet had zijn held letterlijk als een varken afgeslacht. En dus werd hij boos. Woedend zelfs. Enkel al de gedachte dat zijn e-mails nu niet meer beantwoord zouden worden liet zijn hart ontbranden. Eigenlijk wilde hij het uitschreeuwen, al dit onrecht! Dat dit hém werd aangedaan! Maar dat ging niet. Want deze man was eenzaam: zijn vrienden mochten hem niet, omdat hij altijd zo stil was; hij had nog nooit een échte vriendin gehad, enkel meisjes waarmee hij uit medelijden gevreeën had; en bij zijn familie was hij niet meer welkom omdat die hem een rascist vonden. Deze man kon nergens heen met al zijn woede, en in zijn eenzaamheid ontstonden de vreselijkste ideeën. In zijn hoofd zag hij het al helemaal voor zich: Ook hij zou een martelaar worden van het uitgesproken woord! Hij zou de wereld op z'n grondvesten laten trillen. Hij ging meteen aan de slag, en volgde de groep jonge marokanen naar school. En wat bleek? Een paar van die etterbakjes zat op het Tarieq Ibnoe Zyad, een islamitische basisschool in Eindhoven. Hij wist het zeker! Dit was de bron van al het leed wat hem aangedaan was. Hier werd de basis gelegd voor terroristen als Mohamed B. En hij zou ze te grazen nemen! Blind van woede struinde hij internet af, en knutselde een mooie bom in elkaar, en reed midden in de nacht naar de betreffende basisschool. Daar aangekomen pakte hij de bom, stak em aan en gooide hem door een raam naar binnen. Hij vluchtte weg, en kwam uitegeput maar voldaan thuis. Dat zou ze leren om zijn brievenbus te bombarderen! En dit was nog maar het begin. Als het aan hem lag, zouden ze allemaal boeten voor het onrecht wat hém was aangedaan. Nog glimlachend van zijn succes kroop hij in zijn bed. De volgende ochtend las hij in de krant de comotie die ontstaan was. Tevreden nam hij nog een slokje van zijn koffie, en maakte zich klaar om zichzelf te trakteren op een lekker gebakje. Hij pakte zijn jas van de kapstop, en vertrok richting de bakker. Nog voordat hij de straat uit was, kwamen er 4 kleine, en 4 medium marokaantjes naar hem toe. Die hoefden toch niet naar school.