Bijna dagelijks overbrug ik lopend de afstand tussen mijn werk en mijn huis. Mijn huis ligt aan de ene kant van het centrum, mijn werk aan de andere kant. Al met al een klein kwartiertje door de kou. Nu heb ik meestal de mazzel dat ik daar ofwel vóór openingstijd ofwel ná sluitingstijd doorheen moet, en dat redelijk opschiet. Echter wil het nog wel eens gebeuren dat mijn bed wat harder aan mij trekt dan mijn wekker, of dat ik 's ochtends vrij ben en door deze omstandigheden pas tijdens het middaguur richting mijn werk vertrek. En dan gaat het mis. Het is namelijk nog makkelijker om als palestijnse zelfmoordterrorist langs de Israelische grensposten te komen, dan zonder oponthoud van de ene kant van de stad naar de andere te komen. Nog voordat ik goed en wel de eerste winkelstraat binnenloop zie ik de opstoppingen al voor me. Om een -voor mij op dat moment nog onbekende reden loopt het allemaal niet echt lekker door. Ik worstel me door de mensenmassa naar voren om te zien wat er aan de hand is. En dan zie ik ze staan. Als een politiewacht staan ze gekleurd in identieke jassen; klaar voor de jacht: De extremisten van het goede doel. Als een adelaar op zoek naar een prooi zijn ze angstvallig op zoek naar oogcontact, om deze vervolgens hypnotiserend DE vraag te stellen. Ik onderneem nog pogingen om uit het wurgende oogcontact te ontsnappen. Het angstzweet gutst uit mijn poriën, en als een kat in het nauw spring ik onverwachts naar rechts. Fout, want als een goed getraind Borgsquad neemt een collega-fundamentalist de verdediging over, om alsnog DE vraag te stellen. Ik grijp een willekeurig klein kind wat voor mijn voeten loopt vast, en smijt het schreeuwende jong vol bij de amnesty-internationalnazi in het gezicht. Als een gillend varken stort deze ten aarde, en zie ik kans om door de verdediging heen te glippen. Ik voel verschillende handen naar me grijpen, maar ik weet gebruik te maken van de verwarring die is ontstaan. Ik draai mijn hoofd naar links, en spuug één van de blauwjasjes in haar oog. Het lijkt toch te zijn gelukt. De weg naar het centrum ligt voor me, en met een wilde oerkreet schreeuw ik mijzelf een weg door de mensenmassa. Terwijl ik zachtjes hijgend weer op adem probeer te komen, waan ik me een vals gevoel van veiligheid. Rustig wandel ik langs de Hema en de V&D, maar nog voordat ik de Free Record Shop passeer, dringt de keiharde waarheid door. De hele ontsnapping was een illusie. In de verte zie ik namelijk de volgende grenspost alweer opdoemen. Zachtjes begin ik te huilen, terwijl ik mij langzaam in de richting van de goedendoelgestapo begeef. Ik pak mezelf bij elkaar, neem een aanloop, kijk alle kanten op, zolang het maar niet in de ogen van één van hén is, en begin te sprinten. Het lijkt te gaan lukken. Ik bereik een hoge snelheid, en schiet als een schim langs de blauwe jasjes. Achter me hoor ik tóch nog pogingen om DE vraag te mogen stellen. Maar het lukt ze niet! Ik ren nog 100 meter verder, en ben dolgelukkig. Lachend loop ik de hoek om. En voordat ik er erg in heb staat er een blauwe unicefkabouter voor me, die met een glimlach vraagt: "Mag ik u wat vragen?"