Vrijdagochtend, half acht. Mijn telefoon vraagt me voor de 4e keer of ik onderhand toch niet uit bed moet gaan en mijn werk moet gaan bezoeken. Mijn antwoord is kort en allesomschrijvend: Snooze. Tien minuten later probeert hij het opnieuw, maar mijn brakke hoofd lijkt nog niet klaar voor deze dag. De avonden zijn toch altijd weer leuker dan de ochtenden. Ik til mijn te zware hoofd van mijn kussen en kijk om mij heen. De schade van een nacht alcoholmisbruik is niet te ontkennen. Rechts van me ligt een bezweet en bevlekt shirt, de bierlucht die het ding uitstraalt weet mijn maag te doen omdraaien met een luide bierboer als gevolg. Tientallen botjes van wat ooit kippenvleugeltjes waren bekleden mijn tafel en geven me een verklaring voor het vogeltje wat in mijn mond lijkt overleden. Naast mijn bed staat een emmer met het beste nieuws van de ochtend: Leeg. Blijkbaar was ik nog niet dronken genoeg om over te geven, maar ook nog eens nuchter genoeg om een emmer klaar te zetten, just in case. Om een of andere duistere reden staat mijn televisie op ZDF, die mij in het duits het ochtendjournaal voorlegt. Met een diepe zucht zap ik em naar nederland 2 om te zien of in mijn blackout de wereld vergaan is, maar Gijs Wanders stelt me gerust. Op wat stakende ambtenaartjes en een ontspoord treintje in amsterdam (een raar gevoel van Deja-vu bekruipt me) na lijkt de aarde nog net zo hard te draaien als vóór het eerste pilsje. Wanneer Sacha de "boobs" Boer verteld dat oranje-onder-de-20 helemaal klaar is voor Japan, stap ik uit bed. Mijn hoofd was duidelijk nog niet zo ver en begint als een gek te kloppen. Een paar keer diep adem halen met mijn ogen dicht brengt het gehei terug tot een zacht, iriterend gedreun. Ik twijfel over een paracetamolletje, maar ik bedenk me dat mijn caffeïneloze maag nog niet om kan gaan met bloedverdunnende schimmels. 3 grote glazen water helpen niet tegen de eeuwigdurende nadorst en ik vlucht naar de douche. Just my luck. Een van mijn altijd uitgeslapen huisgenoten heeft mijn activiteit gehoord en schiet nét voor me de douche in. Ik vloek een keertje binnensmonds, ga terug naar mijn kamer en laat mijn espresso-apparaat alvast opwarmen. Gerrit Hiemstra weet me te vertellen dat het vandaag nog mooi weer wordt, maar dat het tegen het einde van de middag gewoon weer kut is. Net als het hele weekend trouwens. Zelden zie ik mensen zo enthousiast kutnieuws vertellen. Hij lijkt wel een clown op een begravenis. Het voelt als mijn begravenis, ik ruik tenslotte als een lijk. Ik mis enkel nog koffie en gebak. Koffie: alcohol voor de ochtendmens. Ik kijk naar mijn klok: kwart voor acht. Over een kwartiertje hoor ik achter de telefoon te zitten, een onmogelijke opgave. Alleen al omdat het 20 minuten lopen is en ik nog halfnaakt, stinkend, boerend en zonder koffie door mijn kamer wandel. Ik moet eigenlijk even bellen, maar wacht daar bewust nog even mee. Als ik nu zou bellen, verwachten ze me over een half uurtje - veel te weinig tijd, veel te veel te doen. Langzaam raken mijn hersenen weer doorbloed, het wordt tijd om prioriteiten te gaan stellen. Prioriteit 1: Koffie. Mijn espressomachine heeft altijd een minuutje of 5 nodig om op temperatuur te komen, maar dat doet ie alleen als de stekker er in zit. Just on of those days. Ik hoor gestommel op de gang: de douche is weer vrij. Snel pak ik mijn handdoek en ren de trap op richting douche. Ik vertel me in het aantal treden en knal op hoge snelheid met het allerkleinste teentje op mijn voet tegen de allerlaatste trede. Hier kan geen koffie tegen op: ik ben in één klap nuchter. Ik wil gillen, maar mijn middenrif trekt zich samen. Een asmatisch hoog piepje is alles wat er uit komt. Niet lang echter. Mijn samentrekkende middenrif maakt een dansje met mijn maag en de volgende momenten zal ik je besparen. Het eindresultaat mag er wezen: een naar ontbindende, gemarineerde kippenvleugeltjesruikend douchegordijn en nét te grote stukjes voor het putje. Ik geef het op, duik mijn bed in, en zing mijzelf met de vrijdagochtendbleus in slaap.