Ben er dan toch maar aan begonnen. De foto's van mallorca worden momenteel keihard opgeladen, en de eerste 80-nogwa zijn te vinden op (waar anders dan...) http://neederlands.blogspot.com

Have Phun!

PS: Onderaan beginnen met lezen :P

Vanochtend, als vele ochtenden daarvoor, wakker geschreeuwt door mijn wekkerradio. Meestal heb ik daar een hekel aan, en vliegt mijn vuist in een soepele beweging in volle vaart richting mijn snoozeknop, maar zo nu en dan wordt ik wakker gezongen door heerlijke muziek. Zo ook vanochtend, en daarom om een klein stukje van 's werelds grootste Sing/songwriter allertijden: Bob Dylan. Het komt uit het nummer I want you.

The guilty undertaker sighs,
The lonesome organ grinder cries,
The silver saxophones say I should refuse you.
The cracked bells and washed-out horns
Blow into my face with scorn,
But it's not that way,
I wasn't born to lose you.
I want you, I want you,
I want you so bad,
Honey, I want you.

JAAA! Het is eindelijk zover! Het is na jaren en jaren intensief werken dan tóch gelukt! Vele uren webdesign (en het simpelweg aanklikken van een vinkje bij een vakje) hebben uiteindelijk weten te realiseren dat het nu mogelijk is om COMMENTAAR te leveren op wat ik schrijf. En het mooie is: het kan nog anoniem ook! Dus kom maar op met dat commentaar! I can handle it! En zo niet, zet ik het vinkje gewoon weer uit. Dus wil je een comment achterlaten, maar mij niet laten weten wie je bent, klik dan op Comments, en vervolgens op Post a comment. In het nieuwe schermpje hoef je alleen nog maar ff op "Or post anonymously" te klikken, en je kan meteen beginnen met je scheldkannonade!

Hier komen dingetjes, ditjes, hier en daar een datje, een zusje en een zootje. Allemaal onomschrijfbare dingen die me laten nadenken. Of gewoon grappig zijn. Ofzo. Je ziet wel!
Hier deel 1:

Opgevangen in mijn nieuwe verzamelwerk van Dr. Kees van Kooten - Alle modermisnmen ooit (inclusief 60 bonustracks).

To be in hell is to drift, to be in heaven is to steer.

Editje:

Bij nader googlen blijkt het een uitspraak te zijn van de beroemde filosoof George Bernard Shaw, uit zijn werk "Man and Superman".

Na een week van verschrikkelijke hoestaanvallen, koppijn, een constante nijging tot overgeven en een hoofd vol snot, bevind ik me weer tussen de levenden. Ik had graag mijn miserabele staat van dienst willen delen met de wereld, maar omdat dinsdag mijn internetverbinding er uit knalde (en dit nog steeds niet is opgelost), werd dit technisch onmogelijk. Maar nu ben ik dus beter, en ik kan wel zeggen: beter dan ooit! Ben weer helemaal opgeknapt, en kan dus weer lekker tegen heel de wereld aan gaan trappen. Wel raar hoe ik blijkbaar toch gemist ben. Bij aankomst op mijn werk stonden er 145 mailtjes op me te wachten. Nadat ik alle RE:'s, de helft van FW:'s, 5 pauzeroosters en alle onzincrap eruit gefilterd had, bleven er nog een 40tal mailtjes over. Het eerste uur van mijn loon is weer verdient. Toen besloot ik mijn Windows Messenger aan te zetten, zodat ik weer bereikbaar ben voor mijn collega's. Met als gevolg dat binnen 1 minuut mijn taakbalk veranderd was van lichtblauw naar knipperend oranje. Iedereen moest iets van me: meer informatie over een project waar ik aan meegewerkt had, of ik dit en dat even snel wil oppakken, of gewoon een welgemeend "Welkom terug!". Drukdrukdruk, maar raar genoeg wel een prettig gevoel, want ook al lijkt alles gewoon door te werken als ik er niet ben, blijkbaar heb ik me in het jaar dat ik aan het werk ben voor dit bedrijf, toch in ieder geval een klein beetje onmisbaar gemaakt. Niet zo erg dat het bedrijf failliet zal gaan zonder mijn geweldige en noodzakelijke inbreng, maar wel genoeg om mensen bewust te maken van mijn afwezigheid. Ik kan je in ieder geval vertellen dat het best lekker is om gemist te worden.

Ik ben het, in deze keer niet alleen in mijn kop. Het plaatje is compleet: Hoesten totdat ik stik, niezen totdat mijn hoofd ontploft, en een constante nijging om al het eerder geconsumeerde voedsel in één simpele beweging in het porcelein van de toiletpot te laten belanden. Toen ik gisteren -tegen beter weten in- mijzelf een half uurtje op City of Sounds heb vertoond, werd mijn tóch al zo'n geweldige humeur door mijn geweldige vrienden tot een eenzame hoogte verheven door opbeurende opmerkingen als: "Goh, je ziet er nog beroerder uit als normaal!". Gelukkig is mijn bed heerlijk zacht, en kan ik me -als professioneel sport-op-tv-kijker- heerlijk vermaken met honderd duizend herhalingen van de 50 meter van de Bruijn, dat meisje wat sneller kan zwemmen dan de rest van de wereld, en dat al meer dan 4 jaar achter elkaar, of het nieuwe persoonlijke record van Leontine, die zelfs daarmee nét niet snel genoeg was om voor goud te mogen rijden, maar zo meteen wel voor brons de baan op komt. Een mooier moment om de hele week in je bed te blijven liggen, krijg je in geen vier jaar tijd!

Wat is propper zijn toch een mooi beroep: Een beetje gokken uit welk land je slachtoffer komt, en die dan vervolgens in de drie woorden die je in de betreffende taal spreekt proberen de tent van je baas naar binnen lullen. Vaak slechtbetaald, maar je wordt er wel lekker bruin van (en gratis drinken is natuurlijk altijd leuk!). Zo ook in Mallorca: kansloos als we zijn belanden we midden in het duitse gedeelte van Mallorca, in een überduits hotel, en moeten we dus ook heel de duitse wijk door voordat we in het nederlandse gedeelte komen. Een flinke wandeling van een minuut of 20 (in nuchtere staat, welteverstaan...). Dat gaat alsvolgt: Je loopt 2 minuutjes naar beneden, totdat je bij het strand komt, en gaat linksaf. Immer gerade auf! Ik, topariër: blond harig in combinatie met (enigzins schele-) blauwe ogen wordt aangesproken in het duits. Ruben, met zijn prachtige mat meestal ook, als ze hem niet verwarren voor een italiaan of marokaan, en met Fanuël, half indo, half vuilnisbak, weten ze al helemaal niet wat ze aanmoeten. De eerste 2 avonden neem je de papiertjes nog aan van discotheken waar je toch nooit heen zal gaan. Je stopt af en toe ff om een babbeltje te maken, maar eigenlijk alleen als ze écht lekker is, maar na niet al te lange tijd ben je de duitse proppers helemaal beu. Dan komt het afschepen aan het licht: Hoe maak je een propper duidelijk dat je écht niet geinteresseerd bent in z'n foldertje van Paradies, dat je helemaal geen zin hebt om duits te praten, en dat je jezelf nog liever doodslaat met een theelepel dan tussen 500 dronken duitsers op elkaar, meebrullend met deutsche schlagers, je droomvrouw te moeten zoeken. Dus kwamen we op het idee om op een zeer vervelend volume, met een iritant langzame stem duidelijk te stellen waar we vandaan kwamen: Neeederlaaands! Dit hielp. Ze keken licht geiriteerd naar onze ruggen, terwijl we een een gestaag tempo, af en toe zeurend met een welgeplaatst: "Zijn we al in Nederland?" naar het nederlandse gedeelte doorstiefelden. Na een aantal dagen bleek een welgemeende "Nee!" ook voldoende te zijn, en zo min mogelijk klinkers is wel prettig als je veertien BaCo's binnen een uur tussen je kaken hebt gegoten. Zo ging de reis naar de kroegen elke dag sneller, wat het efficientie van het alcoholmisbruik zeer ten goede kwam. Ik heb er in ieder geval zeer van genoten!

Na lange uren is het eindelijk zover: Vakantie! Het heeft even geduurt, maar ja: dan heb je ook wat. 11 dagen Mallorca binnen handbereik, daar moet op gedronken worden. Sta op het punt om naar de stad te verhuizen, dus een lange post zal het niet worden, maar het moet eruit: VAAAAAAKAAAAANTIIIIIIIIIEEEEEE!!! Eindelijk is het dan toch zover. We gaan een fantastische vakantie tegemoet, jongens, en ik weet zeker dat we nog betere vrienden zijn als we úit de vakantie komen (indien mogelijk, that is...).

1 ding is cker: Ik heb er zin an!

Tjemigdepemig! De laatste werkdag voor de vakantie! Volgens mij bestaan er weinig dingen in het leven die trager lijken te gaan dan dit. Ik ben zelden zo onproductief geweest, ben letterlijk de minuten aan het aftellen voordat ik naar huis mag, momenteel nog 3618. Het blijft een vreemd iets, tijd. Zo vliegt je dag (en waarschijnlijk ook mijn vakantie) voorbij, zo lijkt het uren te duren voordat een middag over is. Vervelende dingen lijken langer te duren, terwijl leuke dingen gevoelsmatig zo voorbij zijn! Maar goed: Vakantie, here I come. Vanaf zondag start ik met een dilerium van een dag of 11. We gaan met 3 vrijgezelle jongens, en 3 dames (niet allemaal vrijgezel) Playa de Palmas onveilig maken. Naar wat ik gehoord heb is het momenteel noodweer, de straten in mallorca staan letterlijk blank. Gelukkig zegt cnn.com dat het vanaf vandaag weer beter wordt. Partially Clouded, 27 graden, oplopend tot 35 graden begin volgende week. Dus dat lijkt helemaal goed te komen. Zondag ochtend, om 11.55 vertrekken we, en als alles meezit, zitten we rond 15.00 uur aan de Sangria. We gaan All-inclusive, wat eigenlijk niet meer inhoud dan dat we 8 van de 24 uur zelf de drank moeten betalen. Zover is het helaas nog niet, want er moeten nog 3609 minuten doorgebracht worden op kantoor. Wat moet ik in die tijd in godsnaam gaan doen?? Ik heb net het internet uit, ben iedereen die ik ken aan het spammen met zinloze mailtjes, ga om de 10 minuten roken, probeer mijn collegae mee te sleuren in een neerwaartse spiraal van zinloosheid, maar het heeft geen effect. Deze dag gaat gevoelsmatig de langste in mijn leven worden.

Niet dat hier veel mensen zijn, maar nooit geschoten is altijd mis. Ik wil op deze manier wat aandacht geven aan het Project Aware.

Keurig gejat van de website:

Aangezien het merendeel van de westerse bevolking zich totaal niet van bewust is van de mensenrechtenschendingen in de wereld, en de schending van de mensenrechten van de Tibetanen al helemaal onbekend zijn, wil Project Aware! een bewustwordingsproces in gang zetten. Door middel van een aantal zeer toegankelijke producten waaronder een CD-single, een promotionele videoclip, een reisboek en een website probeert Project Aware! een zo groot en zo divers mogelijk publiek te bereiken. Omdat miljoenen mensen in de geschiedenis hun leven al hebben gegeven voor een wereld waarin respect en vrijheid de basis vormen voor een vreedzame samenleving, doet Project Aware! een beroep op ons allemaal om voor eens en voor altijd een einde te maken aan onderdrukking en mishandeling, met name in Tibet. Onze kernpunten zijn:

Project Aware! vraagt niet om geld
Project Aware! hanteert de term 'Kosten NUL!'
Project Aware! houdt zich niet bezig met politiek
Project Aware! richt zich uitsluitend op bewustwording en vrijheid
Project Aware! vraagt aan iedereen zijn of haar E-mail adres te doneren
Project Aware! vormt een brug tussen bestaande organisaties en het publiek
Project Aware! wil wereldwijd een einde maken aan marteling en onderdrukking

Dus, lieve kijkbuiskinderen: Ga naar www.projectaware.nl en schrijf je in. Het kost je niets! Nada! Noppes! Hooguit een half minuutje van je tijd.

Vrijdag kreeg ik een uitnodiging binnen, via mijn e-mail: Dinsdag BBQ, locatie: MIJN huis. Aangezien ik net verhuist ben, moest het er inderdaad maar eens van komen. Een aantal vrienden hadden mijn nieuwe kamer nog niet gezien, dus ik heb het meteen groots aangepakt. Iedereen was welkom, onder 2 voorwaarden: Iedereen neemt z'n eigen vlees mee, en iedereen neemt z'n eigen drank mee. Als je mijn vrienden zou kennen, zou je me geen ongelijk geven: Gemiddeld gaat er per persoon anderhalf varken en driekwart koe in. En dan hebben we het nog niet over drank gehad! De BBQ zelf was nog een probleem, want blijkbaar had een huisgenoot deze aan een vriend van em uitgeleend, en deze moest dus nog met spoed opgehaald worden. Maar voordat de eerste mensen kwamen, stond alles klaar, en kon het vreetfestijn beginnen! In no-time zat heel mijn dakterras vol, en de BBQ (die eigenlijk geen BBQ is, maar een electrische grill) deed goed zijn best. Met vlagen iets té goed, want het is nogal eens gebeurt dat de vlammen om mijn spreekwoordelijke oortjes sloegen. Het was erg leuk om iedereen weer bij elkaar te zien. Mijn vriendengroep is vrij groot, en zeer hecht, maar juist omdat ie zo groot is, gebeurt het zelden dat we met z'n allen iets ondernemen. Na een zeer geslaagde avond, met veel bier, maar nog veeeel meer vlees vertrokken de meeste mensen naar huis terug. Een paar mensen hielpen nog met opruimen, maar aangezien bijna al het serviesgoed van plastic was, was dit zo gebeurt. Het enige wat nu nog moet gebeuren is dat de BBQ schoongemaakt moet worden. Dat wordt nog een hele klus! Maar het is de moeite meer dan waard. Als ik terugkom uit Mallorca (ik vertrek zondag!!!!), en het is nog lekker weer in nederland, doe ik het absoluut nog een keer. Enneh: Vrienden: Bedankt!

...dus ook voor bloggen!

In ieder geval voor mij dan. Ik zal me eerst eens voorstellen: Mijn naam is SphiniX, dus niet Sphinx, want dat zijn toiletpotten. Ik bezoek al tijden blogs, maar heb nooit de stap gemaakt tot mijn eigen blog. Tot vandaag! Ik zal hier zovaak mogelijk alle verhalen uit mijn toch al zo bizarre leven posten, wellicht zijn er wel mensen die het iets interesseert! Je weet het nooit. En anders is dit een mooie plaats om alles van me af te schrijven. Ik zie wel hoe het gaat!

Mocht je dit lezen, kom dan nog eens terug. Of blijf gewoon weg. Je zoekt het maar uit! ;-)

Gr. SphiniX