Het is alweer een poosje geleden dat ik een recentie online heb gegooid, dus het werd weer tijd! Mijn laatste aanwinst in mijn CD-collectie: Jack Johnson. Deze singer/songwriter is van origine een surfdude en heeft gitaar leren spelen op het strand. Wat voegt dit toe? Alles. Als je de CD In between dreams opzet in je meest depressieve bui, terwijl het buiten pijpestelen regent, al je vrienden je verlaten hebben, je hond zelfmoord heeft gepleegd en je vriendin er met je vader vandoor is gegaan straalt de muziek zoveel zonnigheid naar je toe dat je vanzelf weer fluitend over straat loopt. Hier en daar is het erg zoet, maar wel zo zoet dat het lekker is (zoals zuikerspinnen op de kermis!). De mix van blues, jazz en funk maakt het een soepel geheel, wat je naar binnengiet als een koud witbiertje op het terras. De hoge luisterbaarheid van deze man maakt het een album waar iedereen zich wel prettig bij voelt. Dus fik ook maar een CD'tje voor je ouders, hoor je daar af en toe ook eens leuke muziek!

You are HERE.

Beffen mit Adolf!

**Opdeetje: Jammerlijk overleden**

Dit berichtje. Een mooie discussie waardig. Echter lees ik hier dat stichting "De Einder" haar tien jarig bestaan viert. Helaas komt er niemand op het feestje, verwacht wordt dat het een dooie bedoeling zal zijn ;-)

Ik keer mijn portemonee om en deponeer de inhoud op het bureau. Op zoek naar briefgeld kom ik pasjes tegen van videotheken uit plaatsen waar ik nooit meer kom. Een stukje geschiedenis gearchiveerd in een vierkant stukje stof. Ik kom foto's tegen van exvriendinnetjes, tientallen treinkaartjes met bestemmingen waar ik me nooit meer zal bevinden. Briefjes met gekrabbel, dingen die ik moest onthouden. Dingen die ik natuurlijk allang vergeten was. Ontelbare bonnetjes vertellen mij verhalen van terrasjes, flessen wijn en aangebrande maaltijden. Het telefoonnummer van een taxicentrale uit een nietszeggend dorp, een kaartje van Fadila, arbeitsconsulente (lees: Dom Blondje bij uitzendburo), een afgeragd kaartje van een reisvezekering met noodnummers die onleesbaar zijn. Een Albert Heijn Bonus kaart, een Coop Bonuskaart, een kaart van de Cyb (zou daar nog wat op staan??) en zelfs nog een toegangskaart voor Studio 54 in Antwerpen. Deze club is inmiddels al 4 jaar vervangen door Blue&Red. Alles behalve briefgeld! Ik raap het muntgeld op en begin te tellen: €4.10. Heel even heb ik het gevoel voor een dillema te staan: Brood of sigaretten? Dan bedenk ik me dat ik beter iemand anders voor de gek kan houden. Ik gooi de treinkaartjes en buskaartjes weg en tien minuten later loop ik met een erg lege portomonee maar rokend over straat.

Lieve lezers. De wereld zal hopeloos ten onder gaan. Het late journaal weet mij om 00.51 nog te verbazen en mijn o zo warme bedje te verlaten om in mijn boxershort dit verschrikkelijke nieuws te delen. Een hoop onzin in het journaal: de politie belegert met herrie, het wordt nog niet écht warm, maar het laatste bericht sloeg alles. Alle kennis die is opgedaan is zinloos, de wereld is oprecht en waarlijk achterlijk. 29 % van de europese bevolking geloofd dat de aarde het middelpunt van ons zonnestelsel is. ZONnestelsel! 16 eeuw, Gallileo Gallileï, anyone? Ik ga slapen. Met een beetje geluk wordt ik niet meer wakker.

Vrijdagochtend, half acht. Mijn telefoon vraagt me voor de 4e keer of ik onderhand toch niet uit bed moet gaan en mijn werk moet gaan bezoeken. Mijn antwoord is kort en allesomschrijvend: Snooze. Tien minuten later probeert hij het opnieuw, maar mijn brakke hoofd lijkt nog niet klaar voor deze dag. De avonden zijn toch altijd weer leuker dan de ochtenden. Ik til mijn te zware hoofd van mijn kussen en kijk om mij heen. De schade van een nacht alcoholmisbruik is niet te ontkennen. Rechts van me ligt een bezweet en bevlekt shirt, de bierlucht die het ding uitstraalt weet mijn maag te doen omdraaien met een luide bierboer als gevolg. Tientallen botjes van wat ooit kippenvleugeltjes waren bekleden mijn tafel en geven me een verklaring voor het vogeltje wat in mijn mond lijkt overleden. Naast mijn bed staat een emmer met het beste nieuws van de ochtend: Leeg. Blijkbaar was ik nog niet dronken genoeg om over te geven, maar ook nog eens nuchter genoeg om een emmer klaar te zetten, just in case. Om een of andere duistere reden staat mijn televisie op ZDF, die mij in het duits het ochtendjournaal voorlegt. Met een diepe zucht zap ik em naar nederland 2 om te zien of in mijn blackout de wereld vergaan is, maar Gijs Wanders stelt me gerust. Op wat stakende ambtenaartjes en een ontspoord treintje in amsterdam (een raar gevoel van Deja-vu bekruipt me) na lijkt de aarde nog net zo hard te draaien als vóór het eerste pilsje. Wanneer Sacha de "boobs" Boer verteld dat oranje-onder-de-20 helemaal klaar is voor Japan, stap ik uit bed. Mijn hoofd was duidelijk nog niet zo ver en begint als een gek te kloppen. Een paar keer diep adem halen met mijn ogen dicht brengt het gehei terug tot een zacht, iriterend gedreun. Ik twijfel over een paracetamolletje, maar ik bedenk me dat mijn caffeïneloze maag nog niet om kan gaan met bloedverdunnende schimmels. 3 grote glazen water helpen niet tegen de eeuwigdurende nadorst en ik vlucht naar de douche. Just my luck. Een van mijn altijd uitgeslapen huisgenoten heeft mijn activiteit gehoord en schiet nét voor me de douche in. Ik vloek een keertje binnensmonds, ga terug naar mijn kamer en laat mijn espresso-apparaat alvast opwarmen. Gerrit Hiemstra weet me te vertellen dat het vandaag nog mooi weer wordt, maar dat het tegen het einde van de middag gewoon weer kut is. Net als het hele weekend trouwens. Zelden zie ik mensen zo enthousiast kutnieuws vertellen. Hij lijkt wel een clown op een begravenis. Het voelt als mijn begravenis, ik ruik tenslotte als een lijk. Ik mis enkel nog koffie en gebak. Koffie: alcohol voor de ochtendmens. Ik kijk naar mijn klok: kwart voor acht. Over een kwartiertje hoor ik achter de telefoon te zitten, een onmogelijke opgave. Alleen al omdat het 20 minuten lopen is en ik nog halfnaakt, stinkend, boerend en zonder koffie door mijn kamer wandel. Ik moet eigenlijk even bellen, maar wacht daar bewust nog even mee. Als ik nu zou bellen, verwachten ze me over een half uurtje - veel te weinig tijd, veel te veel te doen. Langzaam raken mijn hersenen weer doorbloed, het wordt tijd om prioriteiten te gaan stellen. Prioriteit 1: Koffie. Mijn espressomachine heeft altijd een minuutje of 5 nodig om op temperatuur te komen, maar dat doet ie alleen als de stekker er in zit. Just on of those days. Ik hoor gestommel op de gang: de douche is weer vrij. Snel pak ik mijn handdoek en ren de trap op richting douche. Ik vertel me in het aantal treden en knal op hoge snelheid met het allerkleinste teentje op mijn voet tegen de allerlaatste trede. Hier kan geen koffie tegen op: ik ben in één klap nuchter. Ik wil gillen, maar mijn middenrif trekt zich samen. Een asmatisch hoog piepje is alles wat er uit komt. Niet lang echter. Mijn samentrekkende middenrif maakt een dansje met mijn maag en de volgende momenten zal ik je besparen. Het eindresultaat mag er wezen: een naar ontbindende, gemarineerde kippenvleugeltjesruikend douchegordijn en nét te grote stukjes voor het putje. Ik geef het op, duik mijn bed in, en zing mijzelf met de vrijdagochtendbleus in slaap.